ادبیات

در حالی که تمام تلاش برای پیروی از قوانین سبک استناد شده است ، ممکن است اختلافاتی وجود داشته باشد. در صورت داشتن هرگونه سؤال ، لطفاً به کتابچه راهنمای مناسب یا منابع دیگر مراجعه کنید.

ویراستاران ما آنچه را که ارسال کرده اید بررسی می کنند و تعیین می کنند که آیا مقاله را تجدید نظر کنید.

در حالی که تمام تلاش برای پیروی از قوانین سبک استناد شده است ، ممکن است اختلافاتی وجود داشته باشد. در صورت داشتن هرگونه سؤال ، لطفاً به کتابچه راهنمای مناسب یا منابع دیگر مراجعه کنید.

ویراستاران ما آنچه را که ارسال کرده اید بررسی می کنند و تعیین می کنند که آیا مقاله را تجدید نظر کنید.

ادبیات آفریقایی ، بدن ادبیات سنتی شفاهی و مکتوب به زبان های آفریقایی و آفریقایی به همراه آثاری که توسط آفریقایی ها به زبان های اروپایی نوشته شده است. ادبیات مکتوب سنتی ، که محدود به یک منطقه جغرافیایی کوچکتر از ادبیات شفاهی است ، بیشتر مشخصه آن فرهنگ های زیر صحرایی است که در فرهنگ های مدیترانه شرکت کرده اند. به طور خاص ، ادبیات مکتوب در هر دو Hausa و Arabic وجود دارد که توسط دانشمندان آنچه اکنون شمال نیجریه است ، ایجاد شده است ، و مردم سومالی ادبیات کتبی سنتی تولید کرده اند. همچنین آثاری در Geʿez (اتیوپی) و Amharic وجود دارد ، دو زبان اتیوپی ، که بخشی از آفریقا است که در آن مسیحیت به اندازه کافی طولانی تمرین شده است تا سنتی تلقی شود. آثاری که به زبان های اروپایی نوشته شده است در درجه اول از قرن بیستم به بعد. ادبیات آفریقای جنوبی به زبان انگلیسی و آفریقایی نیز در مقاله ای جداگانه به نام ادبیات آفریقای جنوبی پوشش داده شده است. همچنین به تئاتر آفریقا مراجعه کنید.

رابطه بین سنت های شفاهی و مکتوب و به ویژه بین ادبیات کتبی شفاهی و مدرن یکی از پیچیدگی های بزرگ است و نه موضوع تکامل ساده. ادبیات مدرن آفریقا در سیستمهای آموزشی تحمیل شده توسط استعمار متولد شده است و مدلهایی از اروپا به جای سنت های موجود در آفریقا گرفته شده است. اما سنت های شفاهی آفریقا تأثیر خود را بر این ادبیات اعمال کرد.

سنت های شفاهی

ماهیت قصه گویی

داستان نویس صحبت می کند ، زمان سقوط می کند و اعضای مخاطب در حضور تاریخ هستند. این زمان ماسک است. واقعیت ، حال ، در اینجا است ، اما با تصاویر عاطفی انفجاری که زمینه ای به آن می بخشد. این هنر داستان نویس است: برای ماسک گذشته ، ساختن آن مرموز ، به ظاهر غیرقابل دسترسی. اما فقط برای عقل فعلی غیرقابل دسترسی است. این احساسات همیشه در دسترس قلب و روح فرد است. این داستان نویس وضعیت بیداری فعلی مخاطب و وضعیت گذشته خود را از نیمه آگاهی ترکیب می کند ، بنابراین مخاطب دوباره در تاریخ قدم می زند و به پیشانی های خود می پیوندد. و تاریخ ، همیشه بیش از یک موضوع دانشگاهی ، برای مخاطب فروپاشی زمان می شود. تاریخ به حافظه مخاطب و وسیله ای برای از بین بردن گذشته نامشخص و عمیقاً مبهم تبدیل می شود.

داستان پردازی یک اتحادیه حسی از تصویر و ایده است ، فرایندی برای ایجاد مجدد گذشته از نظر حال. داستان نویس از تصاویر واقع بینانه برای توصیف تصاویر فعلی و فانتزی برای بیرون کشیدن و تجسم ماده تجربه فرهنگ گذشته استفاده می کند. این تصاویر فانتزی باستانی میراث فرهنگ و فضل داستان نویس است: آنها شامل تاریخ عاطفی فرهنگ ، عمیق ترین آرزوها و ترس های آن هستند و به همین دلیل توانایی ایجاد پاسخ های عاطفی قوی از اعضای مخاطبان را دارند. در حین اجرای ، این تصاویر معاصر پاکت - ناپایدار ترین بخش های سنت شفاهی ، زیرا آنها از نظر ماهیت خود همیشه در حالت شار هستند و از این طریق به گذشته از گذشته بازدید می کنند.

این وظیفه داستان نویس است که تصاویر فانتزی گذشته را به ماسک تصاویر واقع گرا-گذشته. جاری شدن از این شبکه عاطفی قدرتمند ، ایده های مختلفی است که نگاه باستان و تحریم اجدادی دارد. داستان تحت تأثیر مبهوت کننده عملکرد - بدن مجری ، موسیقی صدای او ، رابطه پیچیده بین او و مخاطبانش اتفاق می افتد. این یک جهان برای خود ، کاملاً ، با مجموعه قوانین خاص خود است. تصاویری که برخلاف آن هستند ، مخلوط شده اند ، و سپس داستان نویس - به لذت و دستورالعمل اعضای مخاطب - پیوندهای بین آنها را نشان می دهد که آنها را همولوگ می کند. به این ترتیب گذشته و حال مخلوط شده است. از این طریق ایده ها ایجاد می شوند و تصور زمان حال را تشکیل می دهند. عملکرد زمینه های خود را به تصاویر می بخشد و به مخاطبان تجربه آیینی را که گذشته و حال را پل می کند و زندگی معاصر را شکل می دهد ، تضمین می کند.

داستان پردازی زنده است ، همیشه در حال گذار است ، هرگز به موقع سخت نمی شود. به معنای یخ زده موقت نیست. آنها همیشه به واقعیت های معاصر پاسخ می دهند ، اما به شکلی بی موقع. بنابراین داستان پردازی یک هنر به یاد ماندنی نیست. ضرورت این تحول مداوم داستان مربوط به فیوز منظم فانتزی و تصاویر از دنیای واقعی و معاصر است. مجریان از حال حاضر تصاویر می گیرند و آنها را به گذشته می فرستند ، و به این ترتیب گذشته به طور مرتب تجربه مخاطبان حال حاضر را شکل می دهد. داستان نویسان ارتباطات بین انسان - با جهان ، در یک جامعه ، در یک خانواده را نشان می دهند - بر وابستگی متقابل و فاجعه ای که هنگام تعهدات مربوط به همراهان شخص رخ می دهد ، تأکید می کند. این هنرمند پیوندها را ایجاد می کند ، داستان نویس پیوندها را جعل می کند ، گذشته و حال را به هم می پیوندد ، به انسانها به خدایان خود می پیوندد ، به رهبران خود ، به خانواده های خود ، به کسانی که دوستشان دارند ، به عمیق ترین ترس ها و امیدها و هسته اصلی آنهاجوامع و اعتقادات.

زبان قصه گویی ، از یک طرف ، تصویر ، الگوی تصویر و دستکاری بدن و صدای داستان نویس و از طرف دیگر ، حافظه و وضعیت فعلی مخاطب را شامل می شود. یک عملکرد داستان پردازی شامل حافظه است: یادآوری هر یک از اعضای مخاطبان تجربیات خود را با توجه به داستان انجام شده ، خاطره تجربیات زندگی واقعی وی و خاطرات مشابه داستان نویس. این ریتم داستان پردازی است که این تجربیات متفاوت ، آرزوها و افکار را به تصاویر داستان می رساند. و تصاویر شناخته شده است ، برای مخاطب آشنا است. این آشنایی بخش مهمی از داستان پردازی است. داستان نویس داستانی را از پارچه کامل تهیه نمی کند: او داستان باستانی را در چارچوب دنیای واقعی ، معاصر و شناخته شده دوباره ایجاد می کند. این رابطه استعاری بین این خاطرات گذشته و تصاویر شناخته شده دنیای حال است که جوهر داستان پردازی را تشکیل می دهد. داستان هرگز تاریخ نیست ؛از قسمتهای تاریخ ساخته شده است. تصاویر از متن های تاریخی حذف می شوند ، سپس در قاب خواستار و معتبر داستان بازسازی می شوند. و همیشه یک تجربه حسی ، تجربه ای از احساسات است. داستان نویسان می دانند که راه ذهن از طریق قلب است. تأثیرات تفسیری از تجربه داستان پردازی ، اعضای مخاطب را به یک احساس تازه از واقعیت می بخشد ، زمینه ای برای تجربیات آنها که در واقعیت وجود ندارد. این تنها زمانی است که تصاویر از زندگی معاصر در تصاویر آشنا باستان بافته می شوند که استعاره متولد می شود و تجربه می شود.

داستانها با تغییر روبرو می شوند: تحولات اسطوره ای کیهان ، تحولات قهرمانانه فرهنگ ، تحولات زندگی همه. تجربه داستان پردازی همیشه آیینی است ، همیشه یک آیین گذر. کسی گذشته را زنده می کند و با این کار ، بینش در مورد زندگی فعلی می آید. اسطوره هم یک داستان و هم یک دستگاه ساختاری اساسی است که توسط داستان نویسان استفاده می شود. به عنوان یک داستان ، در ابتدای زمان تغییر را نشان می دهد ، با خدایان به عنوان شخصیت های اصلی. به عنوان یک ابزار داستان پردازی برای ایجاد استعاره ، هم مادی و هم روش است. حماسه قهرمانانه ، مانند داستان ، در چارچوب اسطوره آشکار می شود. در قلب هر یک از این ژانرها استعاره است و در هسته استعاره با همکار آن ، ضرب المثل ، معمایی است. هر یک از این اشکال شفاهی با یک فرآیند استعاری ، نتیجه تصاویر طرح دار مشخص می شود. این اشکال هنری جهانی ریشه در ویژگی های تجربه آفریقا دارد.