MMT Heaven و MMT جهنم برای سرمایه گذاری چینی و هزینه های مالی ایالات متحده

شرایطی وجود دارد که دولت ها می توانند بدون ترس از تورم یا بارهای بیش از حد بدهی ، پول یا بدهی ایجاد کنند. شرایط دیگری نیز وجود دارد که تحت آن بدهی یا ایجاد پول می تواند منجر به مشکلات تورم و ترازنامه شود.

نظریه پولی مدرن (MMT) تا آنجا که من می توانم در دانشگاه های چین مورد بحث قرار نگیرد ، مگر اینکه توسط تعدادی از دوستان چینی و دانشجویان سابق من که بیشتر در بانکداری و امور مالی کار می کنند ، مورد بحث قرار گیرد. تحلیلگران خارج از کشور غالباً ادعا می کنند که چین به نوعی اثبات می کند که MMT "کار می کند" ، اما برای من و بیشتر دوستان چینی من ، این بیانیه غیرقابل توصیف است یا فقط اشتباه است.

هر بعد از ظهر یکشنبه ، تعدادی از درخشان ترین دانشجویان ریاضی ، امور مالی و اقتصاد از دانشگاه پکینگ برای یک سمینار غیررسمی در مورد مسائل مربوط به بدهی در خانه حیاط من همگرا می شوند. برای اولین جلسه ما در سال تحصیلی جدید ، من آنها را در مورد MMT خوانده ام و بحث MMT را تحقیق می کنند تا بتوانیم بدانیم که چگونه ممکن است برای تفکر خودشان اعمال شود.

از این خوانش ها (از جمله یک قطعه 1943 در مورد "امور مالی کاربردی" توسط اکونار لرنر) ، فرض می کنیم که بینش اصلی MMT این نیست که بدهی مهم نیست ، همانطور که به نظر می رسد دیدگاه های کلیشه ای اشتباه تصور می شود ، بلکه دولت هایی هستند که این مسئلهارز فیات خود آنها محدودیت بودجه ای ندارد زیرا نیازی به صدور بدهی یا افزایش مالیات برای خرج کردن نیست. آنها به سادگی بودجه را بودجه می کنند ، و سپس پیش می روند و پول را خرج می کنند.

در این مورد سردرگمی زیادی وجود دارد. مقاله ژانویه 2019 Financial Times این حرف را برای گفتن داشت:

طرفداران نظریه پولی مدرن استدلال می کنند که ، برای یک کشور مستقل با ارز خاص خود ، هیچ سطح ذاتاً غیرقابل قبول بدهی دولت وجود ندارد - آن کشور به طور خودکار شروع به فروپاشی نمی کند وقتی بدهی به 90 درصد از تولید ناخالص داخلی یا حتی 200 درصد از آنها می رسدتولید ناخالص ملی. این کشور بدون در نظر گرفتن درآمد ، آنچه را که معتقد است برای برنامه های داخلی ضروری است ، مناسب است.

با این حال ، این تقریباً مطمئناً کاریکاتور ناعادلانه MMT است. فرض بر این است که اگر یک کشور بدهی را برای تأمین بودجه تا زمانی که اقتصاد در ظرفیت نباشد ، افزایش دهد ، باعث می شود نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی کشور افزایش یابد. اما اگر هزینه های دولت به طور مستقیم یا غیرمستقیم باعث افزایش سرمایه گذاری تولیدی با بدهی شود ، این نوع هزینه ها هم بدهی و هم تولید ناخالص داخلی را افزایش می دهد ، بنابراین نه نسبت بدهی و نه بار بدهی تغییر می کند.

این تنها زمانی است که پول وام گرفته می شود (یا ایجاد می شود) و به روش هایی که باعث افزایش تولید ناخالص داخلی نمی شود ، افزایش می یابد که بار بدهی بالا می رود. به همین دلیل ، افزایش نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی نسبت به میان مدت تقریباً شواهد اولیه است که نشان می دهد دولت باید هزینه های خود را کاهش دهد (در کوتاه مدت می تواند تفاوت های زمان بندی بین زمان انجام یک سرمایه گذاری و زمان شروع آن وجود داشته باشد. برای پرداخت)این همچنین در مورد تورم صادق است: اگر دولت "پول" را برای خرج کردن پروژه هایی که ظرفیت اضافی را کاهش می دهد یا کارگران را به طور مؤثر استخدام می کند ، صرف کند ، نتیجه آن تورمی نخواهد بود تا حدی که افزایش تقاضا ناشی از چاپ پول با آن مطابقت داشته باشدافزایش عرضه

آنچه MMT در واقع می گوید این است که دولت ها باید بدهی صادر کنند یا مالیات را افزایش دهند در صورت لزوم برای کنترل تأثیر اقتصادی بالقوه نامطلوب تقاضای اضافی ایجاد شده با هزینه های اضافی. همانطور که لرنر بیان می کند:

اولین مسئولیت مالی دولت (از آنجایی که هیچ کس دیگری نمی تواند این مسئولیت را بر عهده بگیرد) این است که نرخ کل هزینه های کشور برای کالاها و خدمات را نه بیشتر و نه کمتر از آن نرخی که با قیمت های فعلی تمام کالاهایی را خریداری می کند نگه دارد. امکان تولید وجود دارد. اگر اجازه داده شود که کل مخارج از این بالاتر برود، تورم خواهد بود و اگر اجازه داده شود که کمتر از این باشد، بیکاری خواهد بود. دولت می تواند کل هزینه ها را با صرف هزینه بیشتر خود یا کاهش مالیات ها افزایش دهد تا مالیات دهندگان پول بیشتری برای خرج کردن داشته باشند. می‌تواند کل هزینه‌ها را با صرف هزینه کمتر یا با افزایش مالیات کاهش دهد تا مالیات دهندگان پول کمتری برای خرج کردن داشته باشند. به این وسیله می‌توان کل هزینه‌ها را در سطح مورد نیاز نگه داشت، جایی که برای خرید کالاهایی که می‌توانند توسط همه کسانی که می‌خواهند کار کنند، کافی باشد، و در عین حال برای ایجاد تورم با تقاضا (با قیمت‌های فعلی) بیش از حد توان کافی نباشد. تولید شود.

لرنر خاطرنشان می‌کند که این ایده، «تقریباً مانند هر کشف مهم»، بسیار ساده است (البته غیر منطقی)، تا جایی که وقتی دانشگاهیان آن را درک می‌کنند، اغلب آن را «صرفاً منطقی» رد می‌کنند. او در ادامه توضیح می دهد:

یک نتیجه جالب و برای بسیاری تکان دهنده این است که مالیات هرگز صرفاً به این دلیل که دولت نیاز به پرداخت پولی دارد انجام نمی شود. طبق اصول فاینانس کارکردی، مالیات را فقط باید بر اساس آثار آن قضاوت کرد. اثرات اصلی آن دو است: مالیات دهندگان پول کمتری برای خرج کردن دارند و دولت پول بیشتری دارد. اثر دوم را می توان با چاپ پول بسیار راحت تر به وجود آورد که فقط اثر اول قابل توجه است. بنابراین، مالیات باید تنها زمانی اعمال شود که مطلوب باشد که مالیات دهندگان پول کمتری برای خرج کردن داشته باشند، برای مثال، زمانی که در غیر این صورت به اندازه کافی برای ایجاد تورم هزینه کنند.

به نظر می رسد که بسیاری از سردرگمی ها در اینجاست. یکی از انتقادات اصلی MMT این است که به نظر می رسد برای برخی از مردم به این معنی است که دولت ها می توانند برای هر پروژه ای که دوست دارند هزینه کنند بدون اینکه نگران عواقب آن باشند. با بسط، این منتقدان همچنین فرض می‌کنند که به همین دلیل هیچ محدودیت مؤثری برای استقراض دولت وجود ندارد: بدهی‌ها همیشه می‌توانند با ایجاد پول فیات اضافی برای تنها هدف سرویس دهی به بدهی خدمات ارائه کنند.

برای مرتب کردن این ادعاهای مختلف، سمینار ما تصمیم گرفت بر شرایطی تمرکز کند که تحت آن هیچ محدودیت ذاتی برای مخارج دولت وجود ندارد، وضعیتی که می‌توان آن را بهشت MMT نامید. ما همچنین شرایطی را در نظر گرفتیم که تحت آن محدودیت‌هایی وجود دارد، در این صورت دولت‌ها باید برای متعادل کردن هزینه‌های دولت مالیات‌ها را افزایش دهند. برای ساده‌تر کردن مسائل، تصمیم گرفتیم که دولت اساساً می‌تواند این پول را به سه روش خرج کند:

1. به ثروتمندان بدهید: دولت می تواند پروژه هایی را تامین مالی کند که به طور موثر به کسب و کارها یا ثروتمندان کمک مالی می کند، که برای سادگی می توان آنها را به عنوان نهادهایی تعریف کرد که افزایش اندک یا هیچ افزایشی در درآمد مصرف می کنند و بنابراین تمام یا بیشتر آنها را پس انداز می کنند. آی تی. دولت می تواند این کار را با کاهش مالیات بر مشاغل و ثروتمندان یا با درگیر شدن در سیاست هایی انجام دهد که به طور مستقیم یا غیرمستقیم درآمد یا ثروت ثروتمندان را افزایش می دهد، مانند انواع خاصی از تسهیلات کمی که منجر به افزایش قیمت ها می شود. دارایی هایی که بیشتر آن در اختیار ثروتمندان است.
2. به فقرا بدهید: دولت می تواند پروژه هایی را تأمین مالی کند که به طور مؤثر به خانوارهای متوسط یا فقیر کمک می کند، این خانواده ها را می توان به عنوان نهادهایی تعریف کرد که بیشترین افزایش درآمد را مصرف می کنند و بنابراین مقدار کمی از آن را پس انداز می کنند. دولت می تواند این کار را با کاهش مالیات ها، تامین مالی شبکه های تامین اجتماعی، ایجاد شغل، یا تعیین حداقل سیاست های درآمد پایه و غیره انجام دهد.
3. ساخت زیرساخت: دولت همچنین می تواند هزینه بیشتری را برای زیرساخت ها هزینه کند.

در هر سه مورد از این موارد، نتیجه این است: اگر دولت بتواند این بودجه اضافی را به روش هایی خرج کند که تولید ناخالص داخلی را سریعتر از بدهی رشد دهد، سیاستمداران لازم نیست نگران تورم سرسام آور یا انباشته شدن بدهی باشند. اما اگر از این پول به طور مولد استفاده نشود، برعکس است. فلوچارت زیر نشان می دهد که چگونه هر یک از این اشکال مخارج دولتی ممکن است بر اقتصاد تأثیر بگذارد یا نه.

به ثروتمندان پول بیشتری بدهید

با در نظر گرفتن مورد اول، فرض کنید که دولت سیاست‌های بانک مرکزی یا مالی را اجرا می‌کند که به طور مؤثر درآمد اضافی را به ثروتمندان می‌رساند، که (طبق تعریف) همه یا بیشتر این درآمدها را پس‌انداز می‌کنند. این سیاست ها می تواند تحت دو مجموعه شرایط مختلف اعمال شود. در سناریوی اول، فرض کنید که محدودیت‌هایی در سمت عرضه برای سرمایه‌گذاری وجود دارد و نرخ‌های بهره بسیار بالا هستند. کسب‌وکارها فرصت‌های سرمایه‌گذاری سودآور زیادی دارند که بهره‌وری را افزایش می‌دهد، اما نمی‌توانند در بسیاری یا بیشتر آنها سرمایه‌گذاری کنند، زیرا هزینه سرمایه بیش از بازده مورد انتظار تعدیل شده با ریسک است. به بیان دیگر، سرمایه گذاری مطلوب در این اقتصاد از سرمایه گذاری واقعی بیشتر است.

در این شرایط، ایجاد پول و انتقال آن به ثروتمندان، بسته به تنگنای منابع و بازار کار، در ابتدا ممکن است منجر به تورم شود، اما این اثر باید موقتی باشد. این سیاست ها باعث افزایش پس انداز و در نتیجه کاهش هزینه سرمایه می شود. این امر باعث می شود که کسب و کارها بیشتر سرمایه گذاری کنند و بهره وری نیروی کار افزایش یابد، بنابراین ارزش کل کالاها و خدمات تولید شده در اقتصاد (GDP) نیز افزایش می یابد. از آنجا که تولید ناخالص داخلی بیش از مقدار پول اضافی ایجاد شده افزایش می یابد، در نهایت تورمی وجود ندارد و ارزش اضافی ایجاد شده برای تامین بدهی کافی است.

اساساً، دولت می‌تواند پول یا بدهی ایجاد کند، به اصطلاح، برای تأمین مالی نقل و انتقالات به مشاغل یا ثروتمندان بدون نگرانی در مورد تأمین مالی هزینه‌ها از طریق مالیات یا استقراض. منظور از MMT بهشت همین است.

اما اکنون فرض کنید هیچ محدودیتی در سمت عرضه برای سرمایه‌گذاری وجود ندارد: این سناریوی دوم بسیار شبیه به دنیای امروز است، با نرخ‌های بهره پایین، تقاضای ضعیف، و کسب‌وکارهایی که مقادیر هنگفتی پول نقد را انباشته می‌کنند و نمی‌توانند هدف کمی فراتر از سفته‌بازی در سهام پیدا کنند. خرید یا خرید. به عبارت دیگر دلیل اینکه کسب و کارها سرمایه گذاری نمی کنند به این دلیل نیست که نمی توانند به سرمایه با قیمت مناسب دسترسی داشته باشند، بلکه به این دلیل است که تقاضا برای محصولات آنها برای توجیه سرمایه گذاری در ظرفیت اضافی بسیار ضعیف است.

اگر چنین است، وقتی دولت وام می گیرد یا پول ایجاد می کند و آن را به ثروتمندان می دهد، چه اتفاقی می افتد؟همانطور که در یک پست وبلاگ ژوئن 2017 بحث کردم، وقتی چنین سیاست‌هایی تحت چنین شرایطی اعمال می‌شوند، هیچ افزایشی در سرمایه‌گذاری وجود ندارد زیرا ناتوانی در دسترسی به پس‌انداز هرگز محدودیتی برای سرمایه‌گذاری نبود. این همچنین به این معنی است که در یک اقتصاد بسته (یا در یک اقتصاد باز که حساب سرمایه آن، مانند ایالات متحده، توسط شرایط خارجی تعیین می‌شود)، پس‌انداز در اقتصاد افزایش نمی‌یابد. این ممکن است عجیب به نظر برسد، با توجه به اینکه پس‌انداز ثروتمندان قطعاً افزایش می‌یابد، اما این تنها به این معنی است که افزایش پس‌انداز ثروتمندان باید منجر به کاهش پس‌انداز در سایر نقاط اقتصاد شود.(البته در یک اقتصاد باز، افزایش پس‌انداز ثروتمندان به شکل کسری حساب سرمایه خارج می‌شود.)

راه های زیادی وجود دارد که پس انداز در بخش دیگری از اقتصاد می تواند کاهش یابد. برای مثال، اگر دولت پول را قرض می‌گرفت، کاهش مربوطه در پس‌انداز را می‌توان با افزایش بدهی دولت (که صرفاً پس‌انداز منفی است) توضیح داد. اگر در عوض بانک مرکزی پول را ایجاد کند و از آن برای خرید دارایی استفاده کند، افزایش قیمت دارایی‌ها می‌تواند اثر ثروتی ایجاد کند که باعث می‌شود خانوارها سهم بیشتری از درآمد خود را مصرف کنند (و در نتیجه کمتر پس‌انداز کنند)، یا می‌تواند باعث ایجاد وام دهندگان شود. برای کاهش استانداردهای وام دهی خود و تشویق افزایش بدهی خانوارها. یا اگر افزایش پس‌انداز به خارج از کشور سرازیر می‌شد، با مازاد حساب جاری مطابقت می‌کرد زیرا برخی از کالاهای تولید شده در داخل صادر می‌شد. نکته بزرگتر این است که به هر حال، چون افزایش تقاضای داخلی یا خارجی با افزایش ارزش کالاها و خدمات تولید شده تامین نمی شود، در نهایت این سیاست های اعمال شده در این شرایط باید منجر به تورم بیشتر شود که به نوبه خود می تواند منجر به تورم شود. کاهش درآمد واقعی خانوار برای متعادل کردن افزایش ثروت ثروتمندان.

یک اثر نامطلوب دوم نیز می تواند به راحتی رخ دهد. از آنجایی که این سیاست به طور موثر ثروت را از فقرا به ثروتمندان منتقل می کند، کاهش خالص مصرف را به همراه خواهد داشت. در یک اقتصاد بسته (یا در اقتصادی که کنترل کمی بر حساب سرمایه خود دارد یا هیچ کنترلی ندارد، همانطور که در اینجا توضیح می‌دهم) کاهش خالص منجر به کاهش بیشتر سرمایه‌گذاری تجاری و در نتیجه، کاهش بیشتر پس‌انداز ملی می‌شود.، ناشی از افزایش بیکاری، بدهی خانوارها یا کسری مالی است.

باز هم، ایجاد یا قرض گرفتن پول، ثروت یک کشور را افزایش نمی دهد، مگر اینکه انجام این کار به طور مستقیم یا غیرمستقیم منجر به افزایش سرمایه گذاری مولد شود. در این سناریوی دوم، ایجاد یا قرض گرفتن پول و انتقال آن به مشاغل یا ثروتمندان، تنها ثروت را از کسانی که از سیاست‌های دولت بهره‌ای نبرده‌اند، بین کسانی که سود برده‌اند، توزیع می‌کند. این مستلزم آن است که دولت برای کاهش تقاضا و جلوگیری از تورم ناخواسته، مالیات ها را افزایش دهد.

به فقرا پول بیشتری بدهید

در مورد دوم، دولت سیاست هایی را وضع می کند که به طور مستقیم یا غیرمستقیم پول بیشتری به خانوارهای متوسط یا فقیر می دهد. باز هم، این سیاست ها می تواند در دو سناریو متفاوت اعمال شود. برای سناریوی اول، فرض کنید که اقتصاد تحت محدودیت های سمت تقاضا عمل می کند. این بدان معنی است که اقتصاد از تقاضای ضعیف - مصرف و سرمایه گذاری - رنج می برد و کسادی منابع و نیروی کار یا ناکارآمدی در اقتصاد وجود دارد.

در این شرایط ، تحویل پول به فقرا به طور مستقیم مصرف را افزایش می دهد (زیرا با تعریف ، آنها بیشتر درآمد اضافی را مصرف می کنند) و به طور غیرمستقیم سرمایه گذاری را افزایش می دهد زیرا مشاغل افزایش ظرفیت پاسخگویی به این تقاضای اضافی را افزایش می دهند. تکرارهای مختلفی وجود دارد که در آن افزایش درآمد خانوار تا حدودی مصرف می شود و تا حدودی پس انداز می شود ، با این که بخش ذخیره شده سرمایه گذاری جدید برای افزایش مصرف ، که باعث افزایش بیشتر درآمد خانوار می شود و با انجام این کار ، مصرف و پس انداز اضافی ایجاد می کند ،و غیرهحسابی اساسی (که در هر کتاب درسی اقتصاد مقدماتی یافت می شود) ارزش ورود به آن را ندارد ، اما به راحتی می توان نشان داد که تا زمانی که در اقتصاد وجود داشته باشد ، چه سرمایه گذاری و چه پس انداز با افزایش مصرف افزایش می یابد.

بار دیگر ، نتیجه MMT Heaven است. دولت می تواند پول یا بدهی ایجاد کند ، به اصطلاح ، برای تأمین بودجه نقل و انتقالات به فقرا ، اما به این دلیل که نتیجه این است که سرمایه گذاری حداقل به اندازه میزان پول یا بدهی رشد می کند ، نه تورم و نه افزایش در کشوربار بدهی (با افزایش بدهی کمتر از تولید ناخالص داخلی ، که یک پروکسی برای ظرفیت خدمات بدهی است).

با این حال ، در سناریوی دوم ، فرض کنید که هیچ محدودیت جانبی تقاضا وجود ندارد. در چنین دنیایی ، رشد با هزینه های بالای سرمایه ، مقررات یا سایر محدودیت های سمت عرضه محدود می شود. در این شرایط ، تحویل پول به ضعیف باعث افزایش مصرف می شود ، اما به این دلیل که محدودیت های سمت عرضه به آن پرداخته نمی شود ، افزایش معادل سرمایه گذاری یا تولید ناخالص داخلی وجود ندارد. این بدان معناست که ، با قیمت های فعلی ، تقاضای کل برای کالاها و خدمات بدون افزایش معادل عرضه افزایش یافته است ، بنابراین کشور باید از تورم رنج ببرد یا اگر بر خلاف ایالات متحده کنترل حساب جاری خود را داشته باشد ، باید آن را اجرا کندکسری تجارت ، که با جریان های معادل سرمایه متعادل است. راه جلوگیری از هر نتیجه این است که دولت بتواند مالیات را به اندازه کافی افزایش دهد تا تقاضای کل را به سطح اصلی خود کاهش دهد.

برای زیرساخت ها پول خرج کنید

برای مورد سوم ، یک دولت می تواند پول را برای ساختن زیرساخت های جدید بریزد. باز هم ، فرض کنید که این سیاست می تواند تحت یکی از دو سناریو به تصویب برسد: یا فضای قابل توجهی برای هزینه های زیرساختی تولیدی وجود دارد یا وجود ندارد. در سناریوی اول ، اگر دولت بدهی یا پولی را برای تأمین بودجه زیرساخت های تولیدی ایجاد کند ، نتیجه یک بار دیگر بهشت MMT است زیرا ارزش کل تولید ناخالص داخلی - یعنی کالاها و خدمات تولید شده توسط اقتصاد - سریعتر از پول ایجاد شده است، بنابراین هیچ تورم وجود ندارد و سریعتر از بدهی ایجاد شده افزایش می یابد ، بنابراین بار بدهی کشور افزایش نمی یابد.

در سناریوی دوم ، هزینه های دولت برای زیرساخت ها تا حد زیادی مولد است و ارزش کمی برای اقتصاد ایجاد می کند - همانطور که امروز در چین نیز وجود دارد. این بار ، عواقب آن کمی پیچیده تر است زیرا آنها می توانند انتقال ثروت از یک گروه به گروه دیگر را درگیر کنند. اما در نهایت ، یا پول سریعتر از ارزش کالاها و خدمات تولید شده افزایش می یابد ، در این صورت تورم وجود دارد ، یا بدهی سریعتر از ظرفیت سرویس دهی بدهی کشور افزایش می یابد.

برای نمونه ای از MMT که تحت سناریوی اول کار می کند ، چین را در دهه 1990 در نظر بگیرید. ایجاد پول و بدهی بیشتر به بودجه مشاغل و ثروتمندان رفت (همانطور که خانوارهای عادی مجبور شدند هزینه های وام را به شدت یارانه دهند) ، بنابراین نرخ پس انداز چین را مجبور می کردند. درآمد حاصل از آن در سرمایه گذاری تولیدی ریخته شد و رشد کافی را برای کاهش سرعت به فقرا با نرخ قابل توجهی ایجاد کرد. شاید این معنا باشد که مردم وقتی می گویند چین ظاهراً اعتبار MMT را اثبات می کند. به نظر می رسید هیچ محدودیتی در توانایی کشور برای گسترش عرضه پول خود به طور مستقیم یا از طریق افزایش بدهی وجود ندارد زیرا تولید ناخالص داخلی واقعی حداقل به سرعت عرضه پول و بدهی رشد می کند ، بنابراین تورم کمی وجود دارد و هیچ افزایشی در بدهی کشور وجود ندارد(از آنجا که بدهی سریعتر از تولید ناخالص داخلی رشد نکرد).

اما اخیراً ، چین سناریوی دوم را نشان می دهد. ایجاد پول یا بدهی هنوز بیشتر برای تأمین بودجه مشاغل و ثروتمندان پیش می رود ، اما فرصت های سرمایه گذاری تولیدی کمی باقی مانده است. اگرچه سرمایه گذاری هنوز به سرعت در حال افزایش است ، اما بخش اعظم این سرمایه گذاری غیر تولیدی است و فقط به عنوان افزایش تولید ناخالص داخلی نشان می دهد زیرا نهادهای مسئول سرمایه گذاری مشمول محدودیت های سخت بودجه نیستند ، بنابراین آنها هرگز سرمایه گذاری های بد را روی کتاب ها نمی نویسند. در این صورت ، ایجاد بدهی باعث افزایش بار بدهی کشور می شود زیرا بدهی بسیار سریعتر از ظرفیت خدمات بدهی کشور افزایش می یابد. به دلیل توزیع درآمد ، ایجاد پول بیشتر به عنوان تورم قیمت دارایی نسبت به تورم قیمت مصرف کننده نشان می دهد.

چه زمانی افزایش پول یا بدهی افزایش می یابد؟

مثل همیشه در اقتصاد ، این به شرایط بستگی دارد. به راحتی می توان مواردی را در نظر گرفت که افزایش بدهی یا ایجاد پول منجر به افزایش معادل یا بیشتر ظرفیت تولید ناخالص داخلی یا بدهی می شود. در چنین مواردی ، در کل ، افزایش بدهی یا پول بیشتر از این مهم نیست زیرا این امر منجر به ثروت بیشتر و کاهش بار بدهی می شود. همچنین به راحتی می توان مواردی را در نظر گرفت که افزایش بدهی یا ایجاد پول منجر به افزایش معادل ظرفیت خدمات بدهی نمی شود. در این سناریوها ، در کل ، این مهم است زیرا افزایش بدهی یا پول منجر به ثروت کمتری به دلیل تورم و یا افزایش بار بدهی می شود.

به خاطر سادگی ، می توان فرض کرد که افزایش بدهی یا ایجاد پول در شرایط زیر که مشخصه MMT Heaven نیست ، اهمیتی ندارد:

• هنگامی که این امر شامل انتقال ثروت به ثروتمندان یا مشاغل-به شکلی که باعث افزایش پس انداز داخلی می شود-در اقتصاد محدود با عرضه با هزینه های بالای سرمایه (به طور معمول ، کشورهای در حال توسعه).
• هنگامی که این امر شامل انتقال ثروت به فقرا در اقتصاد محدود به تقاضا با مقدار زیادی از کمبود یا ناکارآمدی (پیشرفته ترین اقتصادهای امروز) است.
• هنگامی که شامل ساخت زیرساخت های مورد نیاز است.

تمام آنچه گفته شد ، من نمی خواهم در مورد افزایش سطح بدهی های اسمی بیش از حد سوار شوم. شرایط ترازنامه و محدودیت ها برای رشد اقتصادی آینده یک کشور حداقل از سه روش که در بالا مورد بحث قرار نگرفته است ، اهمیت دارد.

اول ، اقتصاد ناشی از افزایش بدهی تمایل دارد به روش هایی تنظیم شود که به طور سیستماتیک مکانیسم های بازخورد مثبت قوی را در بر می گیرد (همانطور که در اینجا توضیح می دهم) ، و ترازنامه های داخلی را از ساختارهای بهینه خود دور می کند. این عدم تطابق ترازنامه می تواند منجر به تخصیص منابع زیر حد شود و می تواند باعث کند شدن رشد آینده شود.

دوم، سطوح بالای بدهی مستقیماً نوسانات درآمد و درآمد را افزایش می‌دهد، بنابراین کشوری که بدهی بیشتری دارد، فضای کمتری برای مقاومت در برابر شوک‌های موقتی دارد، حتی اگر بدهی‌های بیشتری همراه با دارایی‌های بیشتری باشد که می‌تواند بدهی را در طول زمان تامین کند.

سوم، زمانی که سطوح بدهی به اندازه کافی بالا و ترازنامه ها به اندازه کافی شکننده است که عدم اطمینان در مورد نحوه تخصیص هزینه های آینده بدهی وجود دارد، بخش های مختلف اقتصاد که ممکن است مجبور به جذب هزینه های خدمات بدهی شوند، رفتار خود را تغییر خواهند داد. به روش هایی که برای محافظت از خود طراحی شده اند. همانطور که تئوری پریشانی مالی نشان می‌دهد، روش‌های تغییر رفتار آنها تقریباً همیشه باعث کاهش رشد، افزایش بیشتر شکنندگی ترازنامه یا هر دو می‌شود.

برای من روشن نیست که خلق پول خالص در شرایط مثبت ذکر شده در بالا با مشکلات مشابهی همراه باشد، بنابراین شاید این بدان معناست که دولت ها باید انتقال درآمدهای افزایش دهنده ثروت یا سرمایه گذاری مولد را عمدتاً از طریق ایجاد پول و نه با استقراض تامین کنند. این نشان می دهد که طرفداران سخت افزار MMT وقتی می گویند که دولت ها برای تامین هزینه ها وام نمی گیرند یا مالیات را افزایش نمی دهند، درست می گویند. در عوض، آنها به سادگی خرج می کنند. هدف از استقراض یا افزایش مالیات در آن شرایط، مقابله با تأثیری است که MMT در برخی موارد می تواند داشته باشد، اما نه در همه موارد.

از سوی دیگر، مواردی وجود دارد که در آن دولت‌ها می‌توانند به سادگی پول خلق کنند یا وام بگیرند، بدون اینکه آثار سوء، یعنی بدون اثر تورمی و افزایش بار بدهی نداشته باشند. مثل همیشه در اقتصاد، نتیجه بستگی به شرایط اساسی دارد.

بنابراین چگونه این بینش در جهان امروز اعمال می شود؟اگر چنین تصمیمی بگیرند، دولت‌های ایالات متحده و اروپا باید بتوانند پول یا بدهی ایجاد کنند، اگر درآمدهای حاصل از آن برای تأمین زیرساخت‌های مورد نیاز یا معکوس کردن نابرابری درآمد از طریق افزایش درآمدهای طبقه فقیر و متوسط استفاده شود. در هر صورت، سرمایه گذاری مولد سریعتر از بدهی یا عرضه پول افزایش می یابد، همانطور که ارزش کل کالاها و خدمات تولید شده افزایش می یابد.

در مورد چین، پول یا بدهی دیگر نمی تواند برای تامین مالی زیرساخت ها استفاده شود، زیرا افزایش های حاصله (در پول یا بدهی) با افزایش تولید ناخالص داخلی واقعی مطابقت نخواهد داشت. با این حال، اگر درآمدهای حاصل از آن برای معکوس کردن نابرابری درآمد از طریق افزایش درآمد طبقات فقیر و متوسط استفاده شود، پکن باید قادر به ایجاد پول یا بدهی بدون اثرات سوء باشد.

حساب توییتر من @ michaelxpettis است. جدای از این وبلاگ، من یک خبرنامه ماهانه می نویسم که برخی از موضوعات مشابه در این وبلاگ را پوشش می دهد. علاقه مندان به دریافت خبرنامه با ذکر وابستگی به آدرس chinfinpettis@yahoo. com برای من مکاتبه کنند.

کارنگی مواضع نهادی در مورد مسائل سیاست عمومی اتخاذ نمی کند. دیدگاه‌های ارائه‌شده در اینجا، دیدگاه‌های نویسنده (ها) است و لزوماً منعکس‌کننده دیدگاه‌های کارنگی، کارکنان یا متولیان آن نیست.